Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

to disagree with

  • 1 sentio

    sentĭo, si, sum, 4 ( perf. sync. sensti, Ter. And. 5, 3, 11), v. a.
    I.
    Physically.
    A.
    In gen., to discern by the senses; to feel, hear, see, etc.; to perceive, be sensible of (syn. percipio).
    (α).
    With acc.:

    calorem et frigus,

    Lucr. 1, 496; cf.:

    duritiem saxi,

    id. 4, 268; 3, 381 sq.: feram nare sagaci (venaticā), Enn. ap. Fest. p. 177 Müll. (Ann. v. 346 Vahl.):

    varios rerum odores,

    Lucr. 1, 298:

    sucum in ore,

    id. 4, 617 sq.:

    suavitatem cibi,

    Cic. Phil. 2, 45, 115:

    varios rerum colores,

    Lucr. 4, 492:

    sonitum,

    Plaut. Curc. 1, 2, 69:

    nil aegri,

    Lucr. 3, 832:

    utrumque (calorem et frigus) manu,

    id. 1, 496:

    famem,

    Liv. 25, 13:

    morbos articularios,

    Plin. 32, 4, 14, § 39.—In mal. part.:

    sensit delphina Melantho,

    Ov. M. 6, 120.— Pass.:

    posse prius ad angustias veniri, quam sentirentur,

    before they should be observed, Caes. B. C. 1, 67.—
    (β).
    With inf. or an, object-clause:

    sei movero me seu secari sensero,

    Plaut. Merc. 2, 2, 40: sentio aperiri fores. id. Truc. 2, 3, 29:

    nec quisquam moriens sentire videtur, Ire foras animam,

    Lucr. 3, 607:

    sentire sonare,

    id. 4, 229 Munro.—
    (γ).
    Absol.:

    perpetuo quoniam sentimus,

    Lucr. 4, 228; 6, 935; Plaut. Bacch. 4, 9, 77:

    qui (homines) corruant, sed ita, ut ne vicini quidem sentiant,

    Cic. Cat. 2, 10, 21.—
    b.
    Of things:

    pupula cum sentire colorem dicitur album,

    Lucr. 2, 811 sq. — Absol.:

    haud igitur aures per se possunt sentire,

    Lucr. 3, 633:

    si quis corpus sentire refutat,

    id. 3, 350; 3, 354; cf. id. 3, 552; 3, 625.—
    B.
    In partic.
    1.
    To perceive the effects (esp. the ill effects) of any thing; to feel, experience, suffer, undergo, endure:

    sentiet, qui vir siem,

    Ter. Eun. 1, 1, 21:

    jam curabo sentiat, Quos attentarit,

    Phaedr. 5, 2, 6:

    quid ipse ad Avaricum sensisset, etc.,

    Caes. B. G. 7, 52; cf. Liv. 45, 28, 6:

    Centupirini etiam ceterarum civitatum damna ac detrimenta senserunt,

    Cic. Verr. 2, 3, 45, § 108; id. Div. in Caecil. 12, 38; cf. id. Verr. 2, 1, 49, § 127:

    tecum Philippos et celerem fugam Sensi,

    Hor. C. 2, 7, 10:

    (Apollinem) vindicem,

    id. ib. 4, 6, 3:

    caecos motus orientis austri,

    id. ib. 3, 27, 22:

    contracta aequora (pisces),

    id. ib. 3, 1, 33:

    prima arma nostra (Salyi),

    Flor. 3, 2, 3:

    sentire paulatim belli mala,

    Tac. H. 1, 89:

    famem,

    Liv. 25, 13, 1; Curt. 9, 10, 11:

    damnum,

    Liv. 2, 64, 6:

    cladem belli,

    id. 35, 33, 6:

    inopiam rerum omnium,

    id. 43, 22, 10; 44. 7, 6:

    incommoda belli,

    id. 44, 14, 10:

    lassitudo jam et sitis sentiebatur,

    id. 44, 36, 2:

    ubi primum dolorem aliquis sentit,

    Cels. 6, 7 init.; cf. Lact. 7, 20, 7:

    cujus ulceris dolorem sentire etiam spectantes videntur,

    Plin. 34, 8, 19, § 59:

    corporis aegri vitia sentire,

    Curt. 8, 10, 29:

    qui in urbe se commoverit... sentiet, in hac urbe esse consules vigilantes, esse egregios magistratus, etc.,

    Cic. Cat. 2, 12, 27; cf. id. Sest. 28, 69; Ov. M. 13, 864.— Absol.:

    iste tuus ipse sentiet Posterius,

    Ter. Ad. 1, 2, 59.—Of beasts, etc.:

    oves penuriam sentiunt,

    Col. 7, 9, 3 sq.:

    frigus aut aestum,

    id. 7, 4, 7:

    praegelidam hiemem omnes pisces sentiunt,

    Plin. 9, 16, 24, § 57.—
    b.
    Of things, to be affected or influenced by:

    meae istuc scapulae sentiunt,

    Plaut. Poen. 1, 1, 25; Liv. 9, 37:

    transitum exercitus (ager),

    id. 9, 41, 58:

    pestilentem Africum (Fecunda vitis),

    Hor. C. 3, 23, 5:

    lacus et mare amorem Festinantis eri,

    id. Ep. 1, 1, 84:

    alnos fluvii cavatas,

    Verg. G. 1, 136 al.; cf. Plin. Pan. 31, 5:

    carbunculi cum ipsi non sentiant ignes,

    Plin. 37, 7, 25, § 92:

    eadem (gemma) sola nobilium limam sentit,

    is affected by, id. 37, 8, 32, § 109:

    cum amnis sentit aestatem, et ad minimum deductus est,

    Sen. Ira, 3, 21, 1:

    miramur quod accessionem fluminum maria non sentiant,

    id. Q. N. 3, 4: illa primum saxa auctum fluminis sentiunt, id. ib. 4, 2, 7:

    totum mare sentit exortum ejus sideris,

    Plin. 9, 16, 25, § 58:

    caseus vetustatem,

    id. 11, 42, 97, § 242:

    herba cariem,

    id. 12, 7, 14, § 28:

    ferrum robiginem,

    id. 34, 14, 41, § 143. —
    2.
    In the elder Pliny, to be susceptible of, to be subject or liable to a disease:

    morbos,

    Plin. 9, 49, 73, § 156:

    rabiem,

    id. 8, 18, 26, § 68:

    cariem,

    id. 12, 7, 14, § 28.—
    II.
    Mentally.
    A.
    Lit., to feel, perceive, observe, notice (syn. intellego).
    (α).
    With acc.:

    id jam pridem sensi et subolet mihi,

    Plaut. Ps. 1, 5, 7; so,

    quid,

    id. Truc. 1, 1, 39:

    quando Aesculapi ita sentio sententiam,

    I observe, understand, id. Curc. 2, 1, 2:

    primus sentio mala nostra,

    Ter. Ad. 4, 2, 7:

    numquam illum ne minimā quidem re offendi, quod quidem senserim,

    that I have perceived, Cic. Lael. 27, 103:

    ut cui bene quid processerit, multum illum providisse, cui secus, nihil sensisse dicamus,

    id. Rab. Post. 1, 1:

    praesentia numina sentit,

    Hor. Ep. 2, 1, 134; cf. id. ib. 2, 2, 162; id. C. S. 73 et saep.:

    de victoriā atque exitu rerum sentire,

    Caes. B. G. 7, 52:

    omnia me illa sentire quae dicerem, nec tantum sentire, sed amare,

    Sen. Ep. 75, 3:

    illum sensisse quae scripsit,

    id. ib. 100, 11.— Poet.:

    ut vestram sentirent aequora curam,

    Ov. M. 5, 557:

    nec inania Tartara sentit,

    i. e. does not die, id. ib. 12, 619.—
    (β).
    With inf. or an obj.-clause:

    quoniam sentio errare (eum),

    Plaut. Men. 3, 2, 16:

    hoc vir excellenti providentiā sensit ac vidit, non esse, etc.,

    Cic. Rep. 2, 3, 5:

    suspicionem populi sensit moveri,

    id. ib. 2, 31, 54:

    quod quid cogitent, me scire sentiunt, etc.,

    id. Cat. 2, 3, 5 sq.:

    postquam nihil esse pericli Sensimus,

    Hor. S. 2, 8, 58:

    non nisi oppressae senserunt (civitates), etc.,

    Just. 8, 1, 2.—
    (γ).
    With rel.- or interrog.-clause:

    scio ego et sentio ipse, quid agam,

    Plaut. Trin. 3, 2, 13:

    jam dudum equidem sentio, suspicio Quae te sollicitet,

    id. Bacch. 4, 8, 49:

    quoniam sentio, Quae res gereretur,

    id. ib. 2, 3, 56:

    si quid est in me ingenii, quod sentio quam sit exiguum,

    Cic. Arch. 1, 1:

    ex quo fonte hauriam, sentio,

    id. ib. 6, 13:

    victrices catervae Sensere, quid mens rite, quid indoles... Posset,

    Hor. C. 4, 4, 25.—With the indic., in a rel.clause:

    sentio, quam rem agitis,

    Plaut. Capt. 2, 1, 14.—
    (δ).
    With de:

    hostes postea quam de profectione eorum senserunt,

    became aware of their retreat, Caes. B. G. 5, 32; 7, 52.—
    (ε).
    With nom. of part. ( poet.):

    sensit terrae sola maculans,

    Cat. 63, 6:

    sensit medios delapsus in hostis,

    Verg. A. 2, 377.—
    (ζ).
    Absol.:

    vehementer mihi est irata: sentio atque intellego,

    Plaut. Truc. 2, 6, 64; cf. id. Trin. 3, 2, 72; id. Mil. 2, 6, 97:

    mentes sapientium cum e corpore excessissent sentire ac vigere (opp. carere sensu),

    Cic. Sest. 21, 47; cf. id. Rep. 6, 24, 26:

    (Aristoteles) paeana probat eoque ait uti omnes, sed ipsos non sentire cum utantur,

    id. Or. 57, 193; cf. Quint. 9, 4, 52:

    priusquam hostes sentirent,

    Liv. 34, 14; 2, 25; 22, 4.— Impers. pass.:

    non ut dictum est, in eo genere intellegitur, sed ut sensum est,

    Cic. de Or. 3, 42, 168.—
    B.
    To feel, experience (with acc. of the feeling;

    rare): quidquid est quod sensum habet, id necesse est sentiat et voluptatem et dolorem,

    Cic. N. D. 3, 14, 36:

    tenesne memoriā quantum senseris gaudium, cum, etc.,

    Sen. Ep. 4, 2:

    non sentire amisso amico dolorem,

    id. ib. 99, 26;

    121, 7: victoriae tantae gaudium sentire,

    Liv. 44, 44, 3; cf.:

    segnius homines bona quam mala sentire,

    id. 30, 21, 6.—
    III.
    Transf. (in consequence of mental perception), to think, deem, judge, opine, imagine, suppose (syn.:

    opinor, arbitror): si ita sensit, ut loquitur, est homo impurus,

    Cic. Rep. 3, 21, 32; cf.:

    jocansne an ita sentiens,

    id. Ac. 2, 19, 63; id. Rep. 3, 5, 8:

    fleri potest, ut recte quis sentiat, et id quod sentit, polite eloqui non possit,

    id. Tusc. 1, 3, 6:

    humiliter demisseque sentire,

    id. ib. 5, 9, 24:

    tecum aperte, quod sentio, loquar,

    id. Rep. 1, 10, 15; cf.:

    quod sentio scribere,

    id. Fam. 15, 16, 3:

    causa est haec sola, in quā omnes sentirent unum atque idem,

    id. Cat. 4, 7, 14:

    idemque et unum sentire,

    Suet. Ner. 43:

    sapiens de dis immortalibus sine ullo metu vera sentit,

    Cic. Fin. 1, 19, 62.—With acc. and inf.:

    idem, quod ego, sentit, te esse huic rei caput,

    Ter. Ad. 4, 2, 29; cf.:

    nos quidem hoc sentimus: si, etc.... non esse cunctandum,

    Cic. Fam. 1, 7, 5:

    voluptatem hanc esse sentiunt omnes,

    id. Fin. 2, [p. 1673] 3, 6 Madv. ad loc.:

    sensit in omni disputatione id fieri oportere,

    id. ib. 2, 2, 4; 5, 8, 23; id. Tusc. 5, 28, 82; id. Att. 7, 6, 2; id. Fam. 1, 7, 5:

    sic decerno, sic sentio, sic affirmo, nullam rerum publicarum conferendam esse cum eā, quam, etc.,

    id. Rep. 1, 46, 70.—With two acc. (very rare):

    aliquem bonum civem,

    Cic. Off. 1, 34, 125 (cf. id. Fin. 2, 3, 0, supra, where Orell. omits esse).—With de and abl.:

    cum de illo genere rei publicae quae sentio dixero,

    Cic. Rep. 1, 42, 65; so,

    quid de re publicā,

    id. ib. 1, 21, 34;

    1, 38, 60: quid de quo,

    id. ib. 1, 11:

    quid gravius de vobis,

    Caes. B. C. 2, 32, 4; Cic. Rep. 1, 13, 19; cf.:

    qui omnia de re publicā praeclara atque egregia sentirent,

    were full of the most noble and generous sentiments, id. Cat. 3, 2, 5:

    mirabiliter de te et loquuntur et sentiunt,

    id. Fam. 4, 13, 5:

    male de illo,

    Quint. 2, 2, 12: sentire cum aliquo, to agree with one in opinion:

    tecum sentio,

    Plaut. Most. 3, 3, 24; id. Ps. 4, 2, 3:

    cum Caesare sentire,

    Cic. Att. 7, 1, 3; id. Rosc. Am. 49, 142; cf.:

    nae iste haud mecum sentit,

    Ter. And. 2, 1, 24: ab aliquo sentire, to dissent from, disagree with:

    abs te seorsum sentio,

    judge otherwise, think differently, Plaut. Capt. 3, 5, 52: ut abs te seorsus sentiam De uxoriā re, Afran. ap. Charis. p. 195 P.: Gr. Omnia istaec facile patior, dum hic hinc a me sentiat. Tr. Atqui nunc abs te stat, is on my side, Plaut. Rud. 4, 4, 56 (cf. ab); cf.

    also: qui aliunde stet semper, aliunde sentiat,

    Liv. 24, 45, 3.—
    B.
    In partic., publicists' and jurid. t. t., to give one's opinion concerning any thing; to vote, declare, decide (syn. censeo):

    sedens iis assensi, qui mihi lenissime sentire visi sunt,

    Cic. Fam. 5, 2, 9; 11, 21, 2; 3, 8, 9:

    quae vult Hortensius omnia dicat et sentiat,

    id. Verr. 2, 2, 31, § 76:

    si judices pro causā meā senserint,

    decided in my favor, Gell. 5, 10, 14; cf.: in illam partem ite quā sentitis, Vet. Form. ap. Plin. Ep. 8, 14, 20.—Hence, sensa, ōrum, n. (acc. to II. B.).
    1.
    Thoughts, notions, ideas, conceptions (class. but very rare):

    sententiam veteres, quod animo sensissent, vocaverunt... Non raro tamen et sic locuti sunt, ut sensa sua dicerent: nam sensus corporis videbantur, etc.,

    Quint. 8, 5, 1:

    exprimere dicendo sensa,

    Cic. de Or 1, 8, 32:

    sensa mentis et consilia verbis explicare,

    id. ib. 3, 14, 55.—
    2.
    Opinions, doctrines (late Lat.):

    sensa et inventa Disarii,

    Macr. S. 7, 5, 4.

    Lewis & Short latin dictionary > sentio

  • 2 repugno

    rĕ-pugno, āvi, ātum, 1, v. n., to fight against, oppose; to make resistance, resist, defend one ' s self (class.; syn.: adversor, resisto, renitor).
    I.
    Lit.:

    nostri primo integris viribus fortiter repugnare,

    Caes. B. G. 3, 4;

    so in milit. lang.: repugnantes noctem diemque obsident,

    id. ib. 7, 42; id. B. C. 3, 67 fin.; cic. Verr. 2, 5, 35, § 91; Pompei. ap. Cic. Att. 8, 12, C, §§

    1 and 3: in repugnando telis obruta est,

    Liv. 29, 33; Verg. A. 11, 749:

    oppidanis non repugnantibus,

    Just. 12, 7, 8.—
    II.
    Transf., in gen., to resist, make resistance; to oppose, contend against.
    (α).
    Absol.:

    catuli pantherarum unguibus ac pedibus morsuque repugnant,

    Lucr. 5, 1037; cf.:

    de praedā (volucres),

    id. 5, 1082:

    Catone acerrime repugnante,

    Caes. B. C. 1, 32:

    consules neque concedebant neque valde repugnabant,

    Cic. Fam. 1, 2, 2; cf. id. Ac. 2, 13, 41:

    haec bene dicuntur, nec ego repugno,

    id. Fin. 2, 28, 90:

    adversante et repugnante naturā,

    id. Off. 1, 31, 110; so (with adversari) id. ib. 3, 19, 78; id. de Or. 2, 44, 187;

    with resistere,

    Hirt. B. G. 8, 22 fin.:

    nec ego repugno: sed inter sese ipsa pugnant,

    Cic. Fin. 2, 28, 90.—
    (β).
    With dat.:

    ego omnibus meis opibus... repugnarim et restiterim crudelitati,

    Cic. Rab. Perd. 5, 15:

    fortunae (with obsistere),

    id. Fin. 4, 7, 17:

    fratri tuo (preceded by resistere fratri tuo),

    id. Fam. 5, 2, 10:

    his perturbationibus,

    id. Tusc. 3, 11, 25:

    dictis,

    Ov. M. 2, 103:

    amori,

    id. ib. 10, 319:

    patronis,

    Quint. 6, 1, 38:

    historiae cuidam tamquam vanae,

    id. 1, 8, 20:

    cui in ullā re,

    Plin. Ep. 8, 6, 12; cf.:

    tibi in hoc uno,

    id. ib. 7, 14, 2:

    alicujus voluntati,

    id. ib. 8, 6, 10:

    precibus,

    Sen. Med. 294:

    his omnibus rebus unum repugnabat, quod, etc.,

    one consideration opposed itself, Caes. B. G. 1, 19.—
    (γ).
    Other constructions:

    resistere et repugnare contra veritatem non audet,

    Cic. Rosc. Com. 17, 51:

    circa quae si is, qui instituetur, non repugnaverit, etc.,

    i. e. shows himself not indocile, Quint. 8, prooem. § 5.— Poet., with ne:

    si quis, ne fias nostra, repugnat,

    Ov. H. 20, 121; Col. 7, 10, 7 (al. ut).—With obj.-clause:

    mulier prohibet se concipere atque repugnat,

    and opposes it, Lucr. 4, 1269; 1088:

    amare repugno Illum, quem fieri vix puto posse meum,

    Ov. H. 17, 137; cf. once in pass.:

    et a vobis diversitas defendenda est, sicuti et a nobis repugnanda,

    to be opposed, Tert. adv. Marc. 3, 16 fin.
    B.
    In partic.
    1.
    To oppose with words, advise against, object:

    cum id censuisset Cassius, Brutus repugnaverat,

    Vell. 2, 58, 2.—
    2.
    To hinder, be in the way:

    sed syllaba contumax repugnas,

    Mart. 9, 11, 12:

    repugnat invidia furiosa,

    Vop. Prob. 22.—
    3.
    To oppose from natural incongruity, i. e. to disagree with, be contrary to; of several things compared together, to be contradictory, inconsistent, incompatible, repugnant (so mostly only in Cic.):

    quidquid antecedit quamque rem, id cohaeret cum re necessario: et quicquid repugnat id ejusmodi est, ut cohaerere numquam possit,

    Cic. Top. 12, 53:

    simulatio amicitiae repugnat maxime,

    id. Lael. 25, 92:

    sed haec inter se quam repugnent, plerique non vident,

    id. Tusc. 3, 29, 72; so,

    inter se,

    id. N. D. 1, 12, 30; Quint. 1, 5, 65:

    repugnat recte accipere et invitum reddere,

    Cic. Top. 4, 21; cf.:

    nam illud vehementer repugnat, eundem et beatum esse et multis malis oppressum. Haec quomodo conveniant, non sane intellego,

    id. Fin. 5, 26, 77:

    sensus moresque repugnant,

    Hor. S. 1, 3, 97.— Hence, rĕpugnans, antis, P. a. (acc. to II. B.), contrary, opposed, repugnant; comp.: quo quid repugnantius dici possit, non video, Lact. Ira Dei, 9.— As subst.: rĕpugnantĭa, ĭum, n.; in rhet., contradictions (syn. contraria):

    locus ex repugnantibus,

    Cic. de Or. 2, 40, 170; id. Top. 4, 19; 12, 53; Quint. 5, 8, 5; 5, 10, 2; 5, 11, 31; 6, 3, 66.— Adv.: rĕpugnanter (acc. to repugno, II. A.), unwillingly, with repugnance (very rare):

    aliquid patienter accipere, non repugnanter,

    Cic. Lael. 25, 91; Amm. 20, 8, 4.

    Lewis & Short latin dictionary > repugno

  • 3 repugno

    repugnare, repugnavi, repugnatus V
    fight back, oppose; be incompatible with; disagree with

    Latin-English dictionary > repugno

  • 4 aberro

    aberrare, aberravi, aberratus V INTRANS
    stray, wander, deviate; go/be/do wrong; be unfaithful; escape; disagree (with)

    Latin-English dictionary > aberro

  • 5 dissideo

    dis-sĭdĕo, ēdi, essum, 2, v. n. [sedeo], to sit apart, to be remote from, to be divided, separated.
    I.
    Lit. (only poet. and very rare):

    quantum Hypanis dissidet Eridano,

    Prop. 1, 12, 4: sceptris nostris, *Verg. A. 7, 370:

    ab omni dissidet turba procul Laïus,

    Sen. Oed. 618; Sil. 7, 736.—Far more freq. and class.,
    II.
    Trop., to be at variance, to disagree, to think differently. —Constr. with ab, cum, inter se, or absol.
    (α).
    With ab:

    nullam esse gentem tam dissidentem a populo Romano odio quodam atque discidio,

    Cic. Balb. 13, 30; cf. id. Verr. 2, 5, 71; id. Lael. 1, 2:

    a senatu,

    id. Brut. 62, 223:

    a tribuno plebis (consules),

    id. Sest. 19, 44:

    a Pompeio in tantis rebus,

    id. Att. 7, 6, 2:

    a nobis (altera pars senatus),

    id. Rep. 1, 19 et saep.:

    non verbis Stoicos a Peripateticis, sed universa re et tota sententia dissidere,

    id. Fin. 4, 1, 2; cf. id. ib. 4, 2, 3:

    animus a se ipse dissidens secumque discordans,

    id. ib. 1, 18, 58:

    Archytas iracundiam, videlicet dissidentem a ratione, seditionem quandam animi vere dicebat,

    id. Rep. 1, 38; cf. id. Off. 2, 2, 8:

    ab ingenio matris,

    Ov. H. 7, 36 et saep.—
    (β).
    With inter se:

    leviter inter se dissident,

    Cic. Att. 1, 13, 2:

    cupiditates in animis inclusae inter se dissident atque discordant,

    id. Fin. 1, 13, 44; cf. id. N. D. 1, 2 fin.
    (γ).
    With cum:

    cum Cleanthe, doctore suo, quam multis rebus Chrysippus dissidet,

    Cic. Ac. 2, 47, 143; cf.:

    non cum homine, sed cum causa,

    id. Phil. 11, 6, 15.—
    * (δ).
    With dat.:

    virtus dissidens plebi,

    Hor. C. 2, 2, 18.—
    (ε).
    With abl. manner:

    ex quo facile intellectu est verbis eos, non re dissidere,

    Cic. Fat. 19, 44:

    capitali odio,

    id. Lael. 1, 2.—
    (ζ).
    Absol.:

    de qua (definitione summi boni) qui dissident, de omni vitae ratione dissident,

    Cic. Ac. 2, 43, 132; id. Leg. 1, 20, 53 (opp. congruae):

    cum Julia primo concorditer et amore mutuo vixit, mox dissedit,

    he fell out with her, Suet. Tib. 7:

    Medus dissidet armis,

    Hor. C. 3, 8, 20; cf.:

    dissidet miles,

    Tac. A. 1, 46:

    dissident olores et aquilae,

    live at enmity, Plin. 10, 74, 95, § 203 et saep.:

    spes incesserat dissidere hostem in Arminium ac Segestem,

    i. e. were divided into two factions, that of Arminius and Segestes, Tac. A. 1, 55.— Pass. impers.:

    histriones, propter quos dissidebatur,

    Suet. Tib. 37.—
    B.
    Of inanimate and abstract subjects in gen., to be unlike, dissimilar, different, various; to differ, disagree.
    (α).
    With a:

    nostra non multum a Peripateticis dissidentia,

    Cic. Off. 1, 1, 2; cf.: scriptum a sententia, id. de Or. 1, 31, 140:

    gestus a voce,

    Quint. 11, 3, 165 al. —
    (β).
    With cum:

    voluntas scriptoris cum scripto,

    Auct. Her. 2, 9, 1:

    verba cum sententia scriptoris,

    Cic. Inv. 1, 13 init.
    (γ).
    Absol.:

    si inaequalitate dissident (supercilia),

    Quint. 11, 3, 79:

    supercilia dissidentia (opp. constricta),

    id. 1, 11, 10; cf.:

    si toga dissidet impar,

    i. e. sits uneven, one-sided, Hor. Ep. 1, 1, 96 (cf. the opp. aequaliter sedet, Quint. 11, 3, 141):

    si duo haec verba idem significant, neque ulla re aliqua dissident,

    Gell. 13, 24, 4.

    Lewis & Short latin dictionary > dissideo

  • 6 pugno

    pugno, āvi, ātum, 1, v. n. and very rarely a. [root pug-, to thrust, strike, whence pugil, pungo, etc.], to fight, either singly or in armies, to combat, give battle, engage, contend (very freq. and class.).
    I.
    Lit.:

    neque sinistrā impeditā satis commode pugnare poterant,

    Caes. B. G. 1, 25:

    scutum manu emittere et nudo corpore pugnare,

    id. ib. 1, 25:

    eminus lapidibus,

    Sall. J. 57, 4:

    cominus in acie,

    Cic. Balb. 9, 23:

    ex equo,

    on horseback, id. N. D. 2, 2, 6:

    de loco, Ter. Hec. alt. prol. 33: de ponte,

    Hirt. B. Afr. 33:

    pro muro toto,

    id. ib. 13:

    ex iniquiore loco,

    id. ib. 42:

    pro commodis patriae,

    Cic. Inv. 1, 1, 1 al. —With cum and abl.:

    elige, cum cive an hoste pugnare malis,

    Liv. 10, 36, 8:

    cum hoste in acie,

    Cic. Balb. 9, 22.—With in and acc.:

    ne quis extra ordinem in hostem pugnaret,

    Liv. 8, 6, 16:

    in hostem imparem ex aequo pugnabant,

    id. 10, 43, 6:

    qui contra imperium in hostem pugnaverant,

    Sall. C. 9, 4; 52, 30.—With adversum and acc.:

    saepe ante paucis strenuis advorsum multitudinem bene pugnatum,

    Sall. J. 107, 1:

    advorsum Gallos,

    id. ib. 114, 1.—With a homogeneous object: magnam pugnavimu' pugnam, Lucil. ap. Don. Ter. Eun. 5, 2, 60; cf.:

    haec pugna est pugnata,

    Plaut. Am. 1, 1, 97:

    pugna summā contentione pugnata,

    Cic. Mur. 16, 34; Nep. Hann. 5, 1: inclitam in ponte pugnam... pugnatam, Liv. 6, 42, 5:

    proelia,

    Hor. C. 4, 9, 19; Sall. J. 54, 7:

    bella,

    Hor. C. 3, 19, 4; id. Ep. 1, 16, 25.— Impers. pass.:

    pugnatur uno tempore omnibus locis,

    the battle is fought, they fight, Caes. B. G. 7, 84:

    cominus gladiis pugnatum est,

    id. ib. 1, 52:

    ut in mari quoque pugnetur velut e muris,

    Plin. 32, 1, 1, § 3.—
    II.
    Transf.
    A.
    In gen., to contend, conflict, disagree, oppose, contradict; usu. with dat. of person, or with cum:

    pugnant Stoici cum Peripateticis,

    Cic. Fin. 2, 21, 68. —With acc. and inf.:

    pugnare non destitit, non esse rerum controversiam, sed nominum,

    Cic. Fin. 3, 12, 41:

    non magno opere pugnare,

    to contend not very strongly, id. N. D. 3, 1, 3:

    noli pugnare duobus,

    Cat. 62, 64:

    ne cupias pugnare puellae,

    Prop. 1, 12 (10), 21; cf.:

    placitone etiam pugnabis amori?

    Verg. A. 4, 38:

    pressis pugnat habenis,

    id. ib. 11, 600:

    ne pugnet vulgus habenis,

    Stat. Th. 8, 289:

    tam eras excors, ut totā in oratione tuā tecum ipse pugnares,

    you contradicted yourself, Cic. Phil. 2, 8, 18. —Of things:

    pugnat sententia secum,

    Hor. Ep. 1, 1, 97:

    pugnavit monitis furor,

    Sil. 10, 284:

    pugnatura fretis pila,

    id. 4, 298: frigida pugnabant calidis, umentia siccis, Mollia cum duris, etc., cold bodies contended with hot, moist with dry, etc., Ov. M. 1, 19: humus, Petr. poët. Sat. 123.—
    B.
    To struggle, strive, to endeavor, take pains, exert one's self for any thing (rare but class.):

    illud pugna et enitere, ne, etc.,

    Cic. Fam. 3, 10, 3:

    id ne impetremus, pugnabis,

    id. Lig. 5, 13; cf.:

    hoc solum hoc tempore pugnatur, ut, etc.,

    id. Rosc. Am. 3, 8:

    pugnas, ne reddar, Achille,

    Ov. H. 3, 25 Ruhnk.:

    pugnaremque collegae, ut, etc.,

    Liv. 3, 64.— Poet., with inf.:

    pugnat molles evincere somnos,

    Ov. M. 1, 685; 7, 772; id. H. 13, 77:

    incerto pedum pugnat non stare tumultu,

    Luc. 4, 753; Claud. Rapt. Pros. 2, 196; cf.

    , of things,

    Lucr. 2, 205.—P. a. as subst.: pugnan-tĭa, ium, n., contradictions, inconsistencies:

    pugnantia te loqui non vides?

    Cic. Tusc. 1, 7, 13; cf. Hor. S. 1, 2, 73; 1, 1, 102.

    Lewis & Short latin dictionary > pugno

  • 7 discrepo

    dis-crĕpo, ŭi, 1, v. n., to differ in sound, to sound differently, discordantly, not to harmonize (for syn. cf.: differo, disto, intersum).
    I.
    Lit. (rare;

    perh. only in Cic.): ut in fidibus aut tibiis, quamvis paulum discrepent, tamen id a sciente animadverti solet: sic videndum est in vita, ne forte quid discrepet, etc.,

    Cic. Off. 1, 40 fin.; id. Rep. 2, 42, 69; id. de Or. 3, 50, 196.—Far more freq.,
    II.
    Trop., to disagree, be different, to vary, differ:

    peccata, quia discrepant, aeque discrepant,

    Cic. Fin. 4, 27, 75:

    oratio verbis discrepans, sententiis congruens,

    id. Leg. 1, 10 fin.:

    tres duces discrepantes, prope ut, etc.,

    Liv. 26, 41: nec multum discrepat aetas, * Verg. A. 10, 434 et saep.: eadem dicit;

    nulla in re discrepat,

    Cic. Verr. 2, 5, 46:

    de ceteris rebus discrepantium philosophorum,

    id. Tusc. 4, 28, 61:

    verbo inter se discrepare, re unum sonare,

    id. Off. 3, 21, 83; cf. id. Inv. 2, 49, 144:

    discrepare ab aequitate sapientiam,

    id. Rep. 3, 9; so with ab, id. Off. 1, 40, 145; id. de Or. 3, 30, 118; id. Planc. 17, 42 al.:

    facta ejus cum dictis discrepare,

    Cic. Fin. 2, 30; so with cum, id. ib. 4, 22; Varr. L. L. 9, § 102 Müll.:

    ipsi sibi singuli discrepantes,

    id. de Or. 3, 50, 196; id. Tusc. 4, 13, 29; so with dat., Hor. C. 1, 27, 6; id. S. 1, 6, 92; id. Ep. 2, 2, 194; id. A. P. 152; Pers. 6, 18 al.—
    B.
    Transf.: res discrepat, and more freq. impers. discrepat, there is a difference of opinion respecting something (esp. a fact), it is a matter of dispute, it is undecided (opp. convenit):

    incidi in rem multum discrepantem auctorum opinionibus,

    Vell. 1, 7, 2; cf.:

    causa latendi discrepat,

    Ov. F. 6, 572:

    cum de legibus conveniret, de latore tantum discreparet,

    Liv. 3, 31 fin.; cf.: veneno quidem occisum, convenit;

    ubi autem discrepat,

    Suet. Claud. 44; so with rel. clause, Liv. 29, 25, 1:

    id, quod haud discrepat,

    id. 9, 46; cf. Suet. Vit. 2:

    nec discrepat, quin dictator eo anno A. Cornelius fuerit,

    Liv. 8, 40; so with quin, id. 25, 28, 3; cf. Weissenb. ad Liv. 2, 1, 3:

    inter scriptores rerum,

    id. 38, 56:

    inter auctores,

    id. 22, 61; 29, 25.

    Lewis & Short latin dictionary > discrepo

  • 8 discordo

    discordo, āre, v. n. [id.], to be at variance, to differ, to quarrel (rare but class.).
    I.
    Lit.:

    discordare inter se,

    Ter. And. 3, 3, 43:

    cupiditates in animis dissident atque discordant,

    Cic. Fin. 1, 13, 44:

    animus a se ipse dissidens secumque discordans,

    id. ib. 1, 18, 58:

    cum Cheruscis,

    Tac. A. 12, 28:

    adversus ventrem (membra),

    Quint. 5, 11, 19.—
    II.
    Transf., to be unlike, out of harmony with; to disagree, be inconsistent with, opposed to:

    ab oratione (vox),

    id. 11, 3, 45; cf. id. 8, 3, 18:

    a se fortuna,

    Vell. 2, 53, 3:

    avaro parcus (with hilaris nepoti discrepet),

    Hor. Ep. 2, 2, 194.— Absol.:

    neu discordarent,

    Plaut. Merc. 2, 1, 7:

    eques,

    Hor. Ep. 2, 1, 185:

    patria,

    Tac. A. 1, 9.

    Lewis & Short latin dictionary > discordo

  • 9 dissentio

    dis-sentĭo, si, sum, 4, v. n. (opp. consentio), to differ in sentiment, to dissent, disagree (freq. and class.).—Constr. usually ab aliquo; less freq. inter se, cum aliquo, the dat. or absol:

    soles nonnumquam hac de re a me in disputationibus nostris dissentire,

    Cic. de Or. 1, 2, 5; id. Fin. 2, 25, 80; id. Or. 63, 214; Quint. 7, 3, 8 et saep.; cf.

    also of actual enmity,

    Caes. B. C. 1, 20, 4; id. B. G. 7, 29, 6:

    (Galli) tantum a ceterarum gentium more ac natura dissentiunt,

    differ, Cic. Font. 9 fin.; so,

    ab relicuorum malis moribus,

    Sall. C. 3 fin.:

    ab hoc publico more,

    Quint. 1, 2, 2:

    a computatione,

    id. 1, 10, 35:

    illi inter se dissentiunt,

    Cic. Fin. 2, 6, 19:

    sibi ipsum dissentire,

    Auct. Her. 2, 26, 42:

    ilico dissentiamus cum Epicuro, ubi dicit,

    Sen. Ep. 18 fin.; Cic. Harusp. Resp. 25, 54; cf.

    also, secum,

    Quint. 3, 11, 18:

    dissentire condicionibus foedis,

    Hor. C. 3, 5, 14:

    qui ad voluptatem omnia referunt, longe dissentiunt,

    Cic. Lael. 9, 23; so absol., id. N. D. 1, 2 fin.; id. Fin. 5, 11, 33; Quint. 3, 3, 13; Hor. Ep. 2, 2, 61; Ov. F. 5, 9 al.;

    so also of positive enmity,

    Cic. Phil. 12, 11, 27; Caes. B. G. 5, 29 fin.;

    Auct. B. Hisp. 37: quia nescio quid in philosophia dissentiret,

    Cic. N. D. 1, 33 fin.; cf.:

    nisi quid tu dissentis,

    Hor. S. 2, 1, 79.—
    II.
    Transf., of inanimate or abstract subjects, to be unlike or dissimilar, to differ:

    affectio inconstans et a se ipsa dissentiens,

    Cic. Tusc. 4, 13, 29;

    so. quid ipsum a se,

    id. Fin. 5, 27:

    responsum ab interrogatione,

    Quint. 1, 5, 6:

    gestus ac vultus ab oratione,

    id. 11, 3, 67:

    verba ab animo,

    id. 12, 1, 29; Plin. 31, 7, 42, § 90 et saep.:

    scriptoris voluntas cum scripto ipso,

    Auct. Her. 1, 11, 19:

    orationi vita,

    to be out of harmony with, inconsistent with, Sen. Ep. 20, 2:

    nec fallebat Antipatrum dissentire ab animis gratulantium vultus,

    Curt. 6, 1, 17.—
    2.
    Absol.:

    observa numquid tua vestis domusque dissentiant,

    Sen. Ep. 20, 3; cf. Quint. 7, 3, 12.—
    * B.
    To protest, object:

    nec dissentit eum mortis potitum, quem mens vivom se cernere credit,

    Lucr. 4, 766; cf. Munro ad loc.
    Once in the dep.
    form: qui intellegunt, dissentiuntur, Cael. ap. Prisc. p. 801 P.

    Lewis & Short latin dictionary > dissentio

  • 10 discrepito

    discrĕpĭto, āre, v. freq. n. [id.], to [p. 589] disagree wholly, to be altogether different (a Lucretian word):

    res longe,

    Lucr. 6, 1105; id. 2, 1018:

    inter se (with disjunctum),

    id. 3, 803.

    Lewis & Short latin dictionary > discrepito

См. также в других словарях:

  • disagree with — index confront (oppose), controvert, disapprove (reject), dispute (contest) Burton s Legal Thesaurus. William C. B …   Law dictionary

  • disagree with — phrasal verb [transitive] Word forms disagree with : present tense I/you/we/they disagree with he/she/it disagrees with present participle disagreeing with past tense disagreed with past participle disagreed with 1) to not approve of something… …   English dictionary

  • disagree with with doing something — disaˈgree with sth/with doing sth derived to believe that sth is bad or wrong; to disapprove of sth • I disagree with violent protests. Main entry: ↑disagreederived …   Useful english dictionary

  • disagree with something doing something — disaˈgree with sth/with doing sth derived to believe that sth is bad or wrong; to disapprove of sth • I disagree with violent protests. Main entry: ↑disagreederived …   Useful english dictionary

  • disagree with — phr verb Disagree with is used with these nouns as the object: ↑point of view, ↑recommendation, ↑sentiment …   Collocations dictionary

  • disagree with — be inconsistent with. → disagree …   English new terms dictionary

  • disagree with somebody — disaˈgree with sb derived if sth, especially food, disagrees with you, it has a bad effect on you and makes you feel ill/sick Main entry: ↑disagreederived …   Useful english dictionary

  • disagree with — verb not be very easily digestible Spicy food disagrees with some people • Hypernyms: ↑hurt • Verb Frames: Something s somebody …   Useful english dictionary

  • Disagree (band) — Disagree Origin Kuala Lumpur, Malaysia Genres Alternative rock Years active 1995 Present Labels Fat Boys Records Asso …   Wikipedia

  • disagree — dis‧a‧gree [ˌdɪsəˈgriː] verb [intransitive] 1. to have or express a different opinion from someone : disagree on/​about/​over • They disagree on how much the project will cost disagree with • Some of the team disagreed with him, but they were too …   Financial and business terms

  • Disagree — Dis a*gree (d[i^]s [.a]*gr[=e] ), v. i. [imp. & p. p. {Disagreed} (d[i^]s [.a]*gr[=e]d ); p. pr. & vb. n. {Disagreeing}.] [Pref. dis + agree: cf. F. d[ e]sagr[ e]er to displease.] 1. To fail to accord; not to agree; to lack harmony; to differ; to …   The Collaborative International Dictionary of English

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»